Gemeenten staan voor de vraag wat ze met hun vastgoed moeten doen. Verkopen aan de hoogste bieder (publieke middelen) of beschikbaar stellen aan maatschappelijke initiatieven (publieke doelen)? Op veel plekken wordt geprobeerd om die twee belangen met elkaar te verenigen: marktconform verkopen aan iemand die er iets nobels mee wil doen. Dat is niet eenvoudig. In ons werk én op onze nieuwe werkplek komen we hiermee in aanraking.
Organisaties die hun medewerkers aan zich willen binden, investeren niet alleen in een gezonde en functionele werkomgeving, maar ook in betrokkenheid en informele ruimte. Vanuit die gedachte is de inrichting van werkomgevingen gebaat bij meer aandacht voor thuisgevoel. Daarbij kunnen bedrijven wat leren van maatschappelijke organisaties, die drijven op de verbondenheid van vrijwilligers en verenigingsleden. Het is de kunst een combinatie te realiseren van maatwerk in het ontwerp en ruimte om een plek zelf verder in te richten.
De nieuwigheid is inmiddels wel af van het woord participatiesamenleving. Toch is er nog altijd geen antwoord op de vraag hoe informele zorg meer ruimte kan krijgen in de woonomgeving. Of scherper geformuleerd: hoe ontstaat een zorgneutrale […]
Hoe ontstaat sociale binding in een kwetsbare wijk? Voor de Rotterdamse wijk Carnisse ontwikkelden we de visie 'Wonen voor Elkaar'. Die schept ruimte voor combinaties van bewoners die meer dan toevallige buren willen zijn. Dit idee krijgt inmiddels vorm in de realiteit. Onder de naam Stadsklooster heeft een groeiende groep bewoners haar intrek genomen in de wijk.
Herbestemming is aan de orde van de dag. Vorig jaar kwam twee-derde van alle opgeleverde woningen in Rotterdam tot stand door de transformatie van kantoren, scholen of winkels. Nieuwbouwwoningen zien er uit als verbouwde industriële hallen. Als je nog een woning tegenkomt die er als een huis uitziet, is deze waarschijnlijk afkomstig van een zorgaanbieder. Wat betekent dit voor het vak van de architect?
Olijven moet je leren eten voor je ze gaat waarderen. Dat geldt ook voor de stadsvernieuwing. Voor veel mensen roept dit woord het beeld op van lelijke dakdozen, trespa plaatmateriaal en kunststof kozijnen. Een periode waarin veel historie verloren is gegaan. Toch valt er ook veel te leren en te waarderen. De echte kwaliteit blijkt vaak pas in tweede instantie.
De drager kan het beste zeggen waar de schoen wringt, luidt het gezegde. Daarmee onderscheidt een ontwerpopdracht voor een zittende gebruiker zich van andere opgaven. Transformatie van een gebouw of buurt ‘in bewoonde staat’ klinkt als eenvoudig finetunen, maar dwingt zowel architect als opdrachtgever om anders naar het bestaande te leren kijken.
Vroeger werden ze als ondankbare bijzaak gezien, maar wij houden ervan: sleutelprojectjes. Kleine transformatieprojecten voor particuliere opdrachtgevers. Het direct contact met de gebruikers maakt dit type opdrachten voor Open Kaart interessant. Dit sleutelen aan het bestaande gebeurt bovendien vaak binnen een samenspel van actoren en belangen. Naast een fysieke context is er sprake van een sociale context, waarin over smaak heel goed te twisten valt.
Gastvrijheid klinkt als een goed streven, maar kan gek genoeg te weinig ruimte overlaten voor gedeeld eigenaarschap. Zo’n streven kom je bijvoorbeeld tegen in verzorgingshuizen, waardoor bewoners zich er te gast voelen in plaats van thuis. Eenzelfde […]
